Khaab (ਖ਼ਾਬ) Poem by Dr. Rajeev Manhas

ਕਾਸ਼! ਕਹੀਂ ਐਸਾ ਹੋ ਜਾਏ,
ਮੈਂ ਲਿਖੂੰ ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ, ਔਰ ਜ਼ਿਕਰ ਉਸਕਾ ਹੀ ਬੱਸ ਆਏ
ਬਣ ਗਜ਼ਲ ਵੋ ਇਸ ਕਦਰ,
ਮੇਰੇ ਹੋਂਠੋਂ ਪੇ ਲਹਿਰਾਏ

ਵਕਤ ਭੀ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ ਕੋਈ ਸ਼ਿਰਕਤ,
ਹਰ ਲਮਹਾ ਉਸਕੇ ਲੀਏ ਥਮ ਜਾਏ
ਚਾਂਦ ਭੀ ਨਾ ਛੁਪ ਸਕੇ ਬਾਦਲੋਂ ਮੇਂ,
ਜਬ ਬੀ ਵੋ ਜ਼ਮੀਂ ਪਰ ਨਜ਼ਰ ਆਏ

ਵੋ ਨੂਰ ਇਸ ਜਹਾਂ ਕਾ ਨਹੀਂ,
ਰੱਬ ਭੀ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਉਸ ਜੈਸਾ ਕੋਈ ਔਰ ਬਣਾਏ
ਦੇ ਦੂੰ ਸੌਗਾਤ ਮੇਂ ਇਸ ਜਹਾਂ ਕੋ,
ਵੋ ਕਲੀ ਏਕ ਬਾਰ ਜੋ ਮੁਸਕੁਰਾਏ

ਛੋੜ ਦੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਬਸ ਉਸ ਕੀ ਖ਼ਾਤਿਰ,
ਨਿਕਲ ਤਸਵੀਰ ਸੇ, ਏਕ ਬਾਰ ਜੋ ਆਏ
ਪਰ ਖ਼ਾਬ ਹੈਂ, ਖ਼ਾਬ ਹੀ ਰਹੇਂਗੇ,
ਚਾਹੇ, ਜਿਤਨੇ ਭੀ ਸ਼ਿਦਤ ਸੇ ਹੋ ਸਜ਼ਾਏ