waar bleef de bijstand?
uren wachtten we nabij het tandrad.
draden schoten een na een los, de buik ging het
niet meer redden.
wat er was - een beetje meevoelen - drupte als een
likeurtje naar binnen.
nee, lieverd, we kwamen er niet.
ook de tijd, het geld,
alles bijeen geschraapt en gelegd in je gebroken armen.
zo moest het zijn.
zo liep het af.
laat voor eens en altijd dit een les voor je wezen.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem