En De Dood Zal Geen Heerschappij Hebben Poem by Sylvia Frances Chan

En de dood zal geen heerschappij hebben
Dode man naakt zullen ze één zijn
Met de man in de wind en de westelijke maan;
Wanneer hun botten schoon zijn geplukt en de schone botten zijn verdwenen,
Ze zullen sterren aan elleboog en voet hebben;
Al worden ze gek, ze zullen gezond zijn,
Al zinken ze door de zee, ze zullen weer opstaan;
Hoewel geliefden verloren gaan, zal liefde niet;
En de dood zal geen heerschappij hebben.

En de dood zal geen heerschappij hebben.
Onder de kronkels van de zee
Zij die lang liggen, zullen niet door de wind sterven;
Draaien op rekken wanneer pezen wijken,
Vastgebonden aan een wiel, maar ze zullen niet breken;
Het geloof in hun handen zal in tweeën breken,
En het eenhoorn-kwaad leidt hen door;
Splits alle uiteinden op, ze zullen niet barsten;
En de dood zal geen heerschappij hebben.

En de dood zal gen heerschappij hebben
Niet meer mogen meeuwen aan hun oren huilen
Of golven breken luid op de kusten;
Waar blies een bloem mag een bloem niet meer
Hef zijn hoofd op tegen de klappen van de regen;
Al zijn ze gek en dood als spijkers,
Hoofden van de personages hameren door madeliefjes;
Breek in de zon tot de zon ondergaat,
En de dood zal geen heerschappij hebben.

Dylan Thomas
vertaald in het nederlands door Sylvia Frances Chan