Αηδόνια Και Τραντάφυλλα (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,33) Poem by Konstantinos Arvanitis

Της ροδανιάς το πούλουδα, τα μοσχαναθρεμμένα,
τ' αηδόνια δεν τ' αγάπησαν, κι ας λέν' οι ριμαδόροι,
ούτε για τούτα δάκρυσαν, γιατ' είν' ενεργοβόροι,
μαθές, οι τέτοιοι έρωτες, και πάνε στα χαμένα.

Η φύση που τα γέννησε, αγγελοκαμωμένα
τους έδωκε λαλήματα, για να ‘ναι τελεσφόροι,
οι μόχθ' οι ακατάλυτοι, οι τόσο ψυχοφθόροι,
για τα σταχτιά τα θηλυκά, που είναι ξιπασμένα.

Τούτ' η πεζή αφήγηση, τι κρίμα να ‘ν' αλήθεια,
κλειώντας σε χρώματα ψυχρά, την τόση περιπάθεια,
και να μην είν' τα πράγματα, ως λεν τα παραμύθια,

που τα σκαρώνουν στιχουργοί, όταν μέσα στα στήθια,
κεντιώνται απ' του έρωτα, τα δολερά αγκάθια,
κι όσα τους σκίζουν την καρδιά, τα κρύβουν με ψιμύθια.