ਇਨਸਾਨ ਕਿੰਨਾ ਅਕਿਰਤਘਣ ਹੈ ।
ਜਦੋਂ ਗਰੀਬ ਸੀ
ਤਦ ਧਨ ਮੰਗਦਾ ਸੀ ।
ਜਦੋਂ ਅਮੀਰ ਬਣਿਆ
ਕਰਤਾਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ।
ਮਾਇਆ ਦੇ ਕੂੜੇ
ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁਲ ਗਿਆ ।
ਜਦੋਂ ਘਰ ਕੋਈ
ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਤਦ ਔਲਾਦ ਦੀ
ਦਾਤ ਮੰਗਦਾ ਸੀ ।
ਉਸ ਅੱਗੇ ਤਰਲੇ
ਬੇਨਤੀਆਂ ਕਰਦਾ ਸੀ ।
ਜਦੋਂ ਦਾਤ ਮਿਲੀ
ਇਹ ਫਿਰ ਕਰਤਾਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ।
ਮਾਇਆ ਦੇ ਕੂੜੇ
ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁਲ ਗਿਆ ।
ਜਦੋਂ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਦੁੱਖ ਆਏ
ਫਿਰ ਕਰਤਾਰ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ।
ਇਹ ਫਿਰ ਬੇਨਤੀਆਂ ਕਰਨ ਲੱਗਾ
ਜਦੋਂ ਸੁੱਖ ਆਏ ਇਹ ਫਿਰ
ਕਰਤਾਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ।
ਮਾਇਆ ਦੇ ਕੂੜੇ
ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁਲ ਗਿਆ ।
ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਇਹ ਆਪਣੇ
ਮਤਲਬ ਲਈ ਰੱਬ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ।
ਸੱਚ ਇਹ ਕਿੰਨਾ ਅਕਿਰਤਘਣ ਬੰਦਾ ਹੈ ।
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem
The poet has presented a nice interpretation of human nature. Amazing poem. Thanks. ਇਹ ਫਿਰ ਕਰਤਾਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ । ਮਾਇਆ ਦੇ ਕੂੜੇ ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁਲ ਗਿਆ ।
Thanks for your views