Christine D Haen Poems

Earth which I breathe in the heavy night,
earth for hunger, earth for thirst;
my soft warm breast is filled with blood,
my lungs are clogged with earthen air.
...

When Time was, we sat and talked, so long as time was;
about death. Time had it all, makes time, of time
there is ever more. You are a little baby, now your
little voice still cries, you've only just arrived.
...

Yet coiledroundabout Night with elastic galactic body

The dark duration
Now evening spreads; light still falls
...

Rasstrelyan Ogloblin Pron
They shot Ogloblin Pron
S. Yesenin, ‘Anna Snégina'

Foaming green foliage, brown earth, mountains, water,
...

He plunged head first into the dust, bone snapped in half,
the arm torn from the body, he fell backwards,
the head hung by the skin, the blood-warm spearhead,
killing his daylight, piercing him below the ear.
...

como el ciervo

Hornèd hart, horned upraised head
of hart, crowned head, wreathed throat
with grapes, roses; settled down next
...

como el ciervo
Gehorend hert, gehorend hoofd geheven
des herten, gekroonde kop, gekransde keel
met druiven, rozen; neergezonken neven
Diana naakt in 't woud, die honden streelt,

de kruik der beken kantelt, everzwijnen
laat naderen en den boog ontbindt.
O weidsch gewei, o wild dat overwint,
de jageres rust bij den god der wijnen.

Manhaftig hert, niet vluchtig, maar geschonken,
hermetisch en harmonisch, zonder haat;
dorstig naar waterbronnen, liefdedronken,
dat ongewond nog ongewonden laat.

Zoete verzoende jacht, ruigharig hert
uit bergen in de geurige kruiden: leven
eenmaal onvergelijkelijk gegeven -
dat ik bezit, dat u ontnomen werd.
...

Aarde die 'k adem in den zwaren nacht,
voor honger aarde en aarde voor den dorst;
mijn zachte en warm met bloed gevulde borst,
mijn longen voor de lucht, met aard bevracht.

Oogen waarin het zonlicht vloeide lijk
de gouden gloed in Danaë's schoot, herboren
als gouden zoon uit de oogen om te gloren
met glans en wederglans, ontaard in slijk.

Aarde getorst door mij, gewicht van grond
met vingers doorgegraven tot een gang
en achter deze gang een andre gang zoo lang
dat hij in andren grond, in grond uitmondt.

Gedolven in een graf, sprakeloos en vaal,
gevoed met wortelen en worm en zaad,
terwijl de blauw-en-groene pauw bestaat,
het paard, 't hert met gewei, de nachtegaal.
...

Als Tijd was, zaten, praatten wij, zolang tijd was:
over de dood. Tijd had alles, maakt tijd, aan tijd
bestaat steeds meer. Je bent een baby'tje, nu schreit
je stemmetje natuurlijk nog, je bent er pas.
Elk ogenblik word ik in zijn, wist ik, altijd
wist ik mijn wortel daar, hier nu moet uitgerukt,
uit aardes voet: het oog en brein, nog zo verrukt
blijven; wat was blijft, zijn wij 't niet geweeste kwijt?
Als Tijd was, zaten wij, zo vol geluk, en praatten
over 't gedicht: dat daar de tijd, door ons geteld
stolt, fonkelt, van al 't niet geweeste zwelt,
dus zitten wij daar samen nu zoals wij zaten.

Zurbarán
Hiëronymus met Paula en Eustochium
Washington
...

Hij stortte in 't stof voorover, 't bot brak middendoor,
de arm gerukt van 't lichaam viel hij rugwaarts neer,
het hoofd hing nog aan huid, het bloedwarm blad der speer
zijn daglicht dovend drong diep hem onder het oor.

Zijn hoofd in twee gespleten, ogen vol met bloed,
viel hij languit ter aarde, nacht op hem. Een steen
spleet hem de slapen, de ogen botsten voor zijn voet.
Het paard hoefklauwend schreeuwde 't uit, zijn geest vlood heen.

De helm, nog nooit gehavend, smeet eensklaps de god
van 't hoofd hem, paardehaar en veren in het slijk,
de speer stak in de lies, de ziel ontvluchtte 't lijk.

Van hiel tot enkel borend, bond de riem aan 't rad
zijn voet, spreidde mooi donker haar modderbespat.
Lezen is heerlijk, leven zelf een vreselijk lot.
...