Verplaatsend In Zijn Gedachten, Beleef Ik Zijn Verdriet En Lijden Poem by Mario, Lucien, Rene Odekerken
Verplaatsend In Zijn Gedachten, Beleef Ik Zijn Verdriet En Lijden
Marcherend onder dwang
van de Japanse overheersers
liepen we richting de haven
waar het vrachtschip Taiko Mura
op ons lag te wachten
Omhoog lopend op de valreep
draaide ik mezelf voor een laatste blik om
keek ik naar Ambon
en dacht ik aan mijn vrouw en dochter
Het was een laatste terugblik
naar de vrijheid
Want samen met ongeveer vijfhonderd
Australische en Nederlandse lotgenoten
vaarden wij geteisterd door een typhoon
tien lange dagen, niet wetende
waar de reis zou eindigen
Wonder boven wonder
overleefden wij met zijn allen
deze embarmelijke reis
Maar de reis
was nog maar het begin
van de ware ellende
die ons te wachten stond
Want gekenmerkt
door onmacht en ondraaglijk lijden
moesten we elke dag weer
de aanhoudende vernederingen en de pijn
die door middel van stokslagen
en door de kolven van geweren
werden aangebracht voelen
Het waren dagen
die om zeven uur s'ochtends begonnen
en die om zes uur middag's eindigden
Dag in dag uit en maand na maand
werden we onmenselijk belast, gesloopt
Het harde werk vergde het uiterste van onze
toch al broze lichamen
Geteisterd door de honger
die continu aanwezig was
en door gebrek aan de nodige vitaminen
werden we zwakker en doodziek
Elke dag weer
moesten we in onmacht toekijken
hoe lotgenoten door de slechte omstandigheden
het leven lieten
Ikzelf ben ook al een hele tijd erg ziek
Want verzwakt door Beri-Beri
begint het leven in mij
langzaam maar zeker ook weg te kwijnen
en voel ik
de kracht uit mijn lijf verdwijnen
Elke dag, meer en meer
verlang ik naar mijn vrouw en dochter
en naar mijn familie, ver weg in Nederland
Maar ik weet, ik voel
dat mijn dagen geteld zijn
dat mijn leven, hier
in deze door God verlaten omgeving
zal sterven
Dat mijn toekomst
een toekomst zonder toekomst geworden is
Dat ik nooit meer
in de gelegenheid zal zijn
om mijn vrouw en dochter in mijn armen te nemen
en hun kan vertellen
hoeveel dat ik van ze hou
Dat ik nooit meer
mijn moeder, broer en zussen
en mijn vaderland zal mogen begroeten
Want het noodlot genaamd oorlog
heeft mij hier op deze grond
alles dat mij dierbaar is
voor altijd ontnomen
In memory of my late uncle Johannes Renier Odekerken
who died in a prisoner of war camp named
Hasho(Basuo) pow camp at Hainan Island China
My uncle is burried at Sai Wan War Cemetry in Hong Kong
THREE: De duivel, da's één ding zeker. Sorry hoor ik draal maar door omdat ik te verdrietig werd en zo is mijn reactie altijd. Maar uw gedicht is echt een heel prachtige Ode aan uw lieve oom Johannes. Héél véél dank voor het publiceren alhier.
TWO: doordat hij dag-in-dag-uit in de felle tropische zon aan de Birma spoorbaan moest werken en met hem talloze honderden/duizenden hadden hetzelfde lot. Zo heeft God het niet gewild, maar ja sinds de zondeval, doen mensen maar in wat ze willen en oorlogsmisdaden zijn vastgelegd door hun superieuren die het vuile werk laten doen en zij dag-in-dag-uit feest vierden om wederom talloze slachtoffers. Wie heeft de oorlog uitgevonden?
ONE: Heel mooi en ontroerend gedicht. Een lieflijke Ode over Onmenselijkheid betoond aan wijlen uw oom. Echte gedichten die raken je, die raken mij! Dit noem ik bij uitstek een ECHT GEDICHT! Wij hadden in Leiden een oude piano lerares wier man is bezweken
Wat een mooi gedicht om iemand in herinnering te houden, en eer te bewijzen; we zouden het graag plaatsen op de web-bladzijde van de oorlogsgravenstichting voor Johannes Renier Odekerken; kunt u contact met mij opnemen: jathonus@gmail.com
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem
Delivering Poems Around The World
Poems are the property of their respective owners. All information has been reproduced here for educational and informational purposes to benefit site visitors, and is provided at no charge...
4/29/2024 9:28:45 PM # 1.0.0.1119
oude kerken doen geen goed aan oud lijden