ergens in damascus Poem by antoine de kom

ergens in damascus
a.d. 2011: wij aten in een licht turkooizen zaal
en groot ons bad vol bloesem schuim en plattegronden.
er liepen kleine antilopes rond.naast de moskee dreven gelige
karkassen naar de waterval die vrij opstandig ruiste. het binnenplein
was glad van bloed. zacht kreunen van een waterwiel.
we verdrongen ons en schuifelden over het heetgebeden pleintapijt.
toen een oude man zijn verzen reciteerde (zeer versterkt)
liepen de klokken alarmerend ver uiteen op elkaar in.
we prevelden: hafez bashar maher

iemand predikte dat hij geliefd was en mineretten groen licht
liet stralen langs volkomen duistere ambassadelanen. wij belden zijn nulzes.
hij ontving ons met jambadverhalen roemde de staat van beleg:
met drie maanden is er vrede. volgens syrische bronnen
blijkt het aantal apostelen ernstig onderschat.

wij wezen naar kleutericonen vuile gevels betonbouw
de stroomtrein een eufraat van teksten in klei. in de zandlopers tikloze tijd.
de raad kwam bijeen op doorzichtige stoelen. men stelde jachttaferelen vast
en schikte rozen ving kleine bruine druiven. men prevelde: hafez bashar maher
paulus had ergens een angel en bleek ondeugend. hij wilde beslist
zijn matras iets ronder en keek wat verlegen naar twee gedaste dames met kat
die passeerden. zij waren naakt en zochten hun weg door papieren
met lange stokken. er kwamen slabben tevoorschijn. ze riepen: probeer de wifi
liever niet! en zij herhaalden: hafez bashar maher