Ανναμπελ Λη [: Ε.A.Poe: Annabel Lee ] Poem by dimitrios galanis

΄Ηταν μια φορά κι έναν πολύ πολύ παλιόν καιρό
σ' ένα βασίλειο στη θάλασσα πλάι
όπου ζούσε μια κόρη, να την ξέρετε ίσως μπορεί
πού 'χε τό 'νομα ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Κι ετούτ' η κόρη άλλη σκέψη καμμιά δεν είχε
παρά εμέ ν' αγαπήσει κι αυτήν εγώ.
Παιδί εγώ παιδί κι αυτή
σ' αυτό το βασίλειο στη θάλασσα πλάι.
Μ' αγαπηθήκαμε με μιαν αγάπην απ' αγάπη πιο δυνατή
εγώ κι η δικιά μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ
με μι' αγάπη που τ' ουρανού τα φτερωτά σεραφείμ
ζηλεύανε κείνη κι εμένα μαζί.
Αυτή 'ταν η αιτία που, χρόνια παλιά πριν,
σ' αυτό το βασίλειο στη θάλασσα πλάι
μές από σύννεφο άνεμος φύσηξε και μου πάγωσε
την πανέμορφή μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Κι ήρθαν του βασιλείου της οι συμπολίτες
και μακρυά μου την πήρανε
να την κλείσουνε σε μνήμα μέσα
σ' αυτό το βασίλειο στη θάλασσα πλάι.
Οι άγγελοι, χωρίς τη μισή μας στον ουρανό χαρά,
ήταν κείνοι που ζήλευαν κείνη και μένα μαζί.
Ναι! αυτή 'ταν η αιτία [όπως όλοι το ξέρουν
σ' αυτό το βασίλειο στη θάλασσα πλάι ]
που ξεχύθηκ' ο άνεμος από το νέφος νύχτα
να παγώσει και να σκοτώσει την ΑΝΝΑΜΠΕΛ μου ΛΗ.
Μα η αγάπη μας πολύ πιο δυνατή απ' την αγάπη
εκείνων που στα χρόνια μας ξεπερνούσαν πολύ,
πού 'ταν πολλοί κι από μας πολύ πιο σοφοί.
Κι ούτε οι άγγελοι στον ουρανό ψηλά,
ούτε κι οι δαίμονες κάτω στης θάλασσας τα βάθη
μπορούν ποτέ να χωρίσουν την ψυχή μου απ' την ψυχή
της πανέμορφης ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ,
γιατί το φεγγάρι ποτέ δε λάμπει χωρίς όνειρα να μου φέρνει
της πανέμορφης ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ
και τ' αστέρια ποτέ δε βγαίνουν εκτός κι αν νοιώθω τα λαμπρά μάτια
της πανέμορφης ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Κι έτσι, στης νυχτιάς το κύμα, στο πλευρό πλαγιάζω
της λατρευτής -λατρευτή μου-της ζωής μου, δίπλα στο ταίρι μου
στο μνήμα εκεί στη θάλασσα πλάι
στον τάφο της πλάι στη θάλασσα π' αντηχεί.