जगाचा पोशिंदा Poem by dhirajkumar taksande

शेतीच्या तासातासात जिंदगी मी पेरली
माझ्या घामातुन त्यांची गोदामं भरली
हुंकाराची रव माझी हवेतच विरली
व्यवस्थेन निर्धनांची सुखी स्वप्न चोरली
जगाच्या पोशिंद्यावर गिधाड येवुन ठेपली
कर्जमुक्तीच्या धनादेशावर चिता माझी पेटली

बाई मी पोळी ग पोळी मी चारतो
जिवाची होळी ग होळी मी जाळतो
नभ भरलं ग भरलं
नाही टिपुसभर गरलं
डोयी आसु ग
आसु मी ढाळतो
जिवाची होळी ग होळी मी जाळतो
शेत विणलं ग विणलं
मन माझ ग शिणलं
रोज तणकट
तणकट मी सारतो
जिवाची होळी ग होळी मी जाळतो
जिणं पेरल ग पेरल
हातामधी न काही उरलं
त्यांची खळी ग
खळी ग मी भरतो
जिवाची होळी ग होळी मी जाळतो
रक्त आटलं ग आटलं
झाडा पाणी नाही भेटलं
उभा जीव ग
जीव हा वाळतो
जिवाची होळी ग होळी मी जाळतो
शासन गरलं ग गरलं
सारं सपन माझ जळलं
माझ सरण ग
सरण माळतो
जिवाची होळी ग होळी मी जाळतो
चाक उलटं ग उलटं
कधी नशिब होइल सुलटं
माझ मरण ग
मरण चाळतो
जिवाची होळी ग होळी मी जाळतो